Beschreef ik eergisteren nog de methode om eieren te pocheren voor dummies; dit eenvoudig receptje kan ook de grootste keukenkluns maken en mits geserveerd bij vis die de juiste cuisson heeft, kun je hiermee je tafelgenoten imponeren. Momenteel zijn de voorbereidingen in de keuken in volle gang teneinde morgen iets fraais uit te serveren. Deze saffraanroom is dus een van mijn favorieten bij vis. Morgen serveer ik deze fluweelzachte saus bij de jakobsschelpen. Lekker! 
Stap 1: leg een flink stuk huishoudfolie in een kommetje of kopje en breek hierin voorzichtig het ei.
Stap 2: vouw de folie goed dicht en leg het pakketje in de pan met kokend water gedurende een kleine drie minuten. Zorg er wel voor dat de plek waarop het folie dichtgevouwen is boven het water uitsteekt.
Stap 3: leg het pakketje op een bord, vouw het open en schuif het gepocheerde ei van de folie af.
Toen IJburg enkele jaren geleden nog een opgespoten zandvlakte was, zag je menigeen scharrelen om daar de spontaan opgekomen rucola te plukken. Dat het een woekerplantje is heb ik ondervonden op het balkon: na het zaaien had ik binnen zes weken verse jonge blaadjes op het bord. Het groeit als kool en voor je het weet doorgeschoten met schattige bloemetjes er aan. Toen ik eergisteren in de Lidl rucola in de pot zag kon ik het natuurlijk niet laten om dit te laten staan. Het is alleen al een experiment waard om te kijken hoe lang de rucola uit de pot meegaat, mits natuurlijk regelmatig bewaterd. Nog altijd leuker dan of die taaie stengels uit een zakje van Albert Heijn of de megabakken van de Turkse kruidenier.
Wie zoals ik ook nog iets doet in de gemeentepolitiek, in mijn geval in het stadsdeel Zuideramstel van Amsterdam, komt nog eens ergens. Gemiddeld krijg ik toch wel een uitnodiging per week voor het een of ander en als het buiten de kantoortijden valt ga ik daar meestal wel op in. Hetzij een bezoek aan de prachtig gerenoveerde sjoel in de Lekstraat, hetzij een zondagmiddag doorbrengen op de 'Zondagmiddagsalon' in een buurtcentrum: zeer goed bezocht én ook georganiseerd door krasse hoogbejaarden die liever een potje rummikub spelen dan wekelijks verplicht verdorren in de fauteuil van een goedbedoelend familielid. Dikke pret. Of dan een zogenaamde 'rolstoelschouw' in de buurt georganiseerd door de gehandicaptenraad. Wat een ellende. Verzakte stoeptegels, onoverbrugbare winkeldrempels, te brede uitstallingen op de stoep. Enfin, dit soort uitstapjes zijn uitermate leerzaam. Van de week plinkte de inbox met een uitnodiging van de Turkse werkgroep Aktief om het Offerfeest bij te wonen op de vrijdagavond. Welja, waarom niet? Een warm onthaal, veel Turkse house voor de jongeren en lekker eten viel ons ten deel. Ingelegd zuur zoals witte kool en rode kool met worteltjes, olijven, allerhande salades. Maar vooral die verrukkelijke lahmacun ofwel Turkse pizza's. Bij het surfen over www kom ik zeer uiteenlopende recepten tegen: dikbelegde pizza's zonder pepertjes, gigantisch uiteenlopende verhoudingen voor het deeg, etc. Bij mijn Turkse kruidenier krijg ik de opgerolde lahmacun dun bestreken met een mengsel van zeer weinig of zelfs geen gehakt, een goed gekruide tomatensaus (knoflook, pepertjes, uien en wat groen als ik het zo proef) en soms gevuld met nog wat knapperige ijsbergsla en desgewenst met wat knoflooksaus. De vraag is natuurlijk of ik dit zelf wil maken zolang ik de lahmacun werkelijk voor een habbekrats kan kopen. Toch ben ik benieuwd naar een echt goed recept. Heb het nog niet op internet gevonden: te veel gehakt en de receptuur voor de saus klopt over het algemeen volgens mij ook niet. Dus: roept u maar! Copyright afgebeelde foto: turksebakker.nl
Dit gerecht is een beetje uit de losse pols en ik maak dit niet echt vaak. Receptuur heb ik niet en zodoende pakt het de ene keer beter uit dan de andere keer. Bevalt het wat minder, dan verdwijnt deze mogelijkheid voor de doordeweekse keuken weer voorlopig uit beeld. Is het lekker dan komt het zomaar voor dat ik dit in een winter maar liefst tweemaal eet. Het is uit de keuken van vroeger, mijn moeder maakte dit wel eens en ik zal eens bij gelegenheid vragen of ze dit nog maakt en of dit een beetje strookt hoe met de schotel van vroeger. 
Wie nu nog met het gigaprobleem zit om onder de vijf euro - om exact te zijn € 2,95- een cadeautje te moeten kopen voor wie dan ook. Hier de oplossing voor alle culibloggers. Gespot in De Bijenkorf en in drievoud gekocht (voor je weet het maar nooit welke gelegenheid). Stempel je holy toast in een laffe casinosnee, prop 'm in de broodroaster en verras je tafelgenoten met Kerst, Pasen of wanneer dan ook!
Matisse schreef het zojuist: de mes is het favoriete gereedschap in de keuken. In de altijd droef geëquipeerde vakantiehuisjes of tijdens het helpen bij sommige vrienden in de keuken -"Kan ik iets voor je doen?" "Ja, snij jij maar dit of dat even klein."- sta ik te vloeken op botte Blokker- of Xenosmessen die kennelijk al jaren dienst doen. Het te snijden product is duurder dan de mes. Omgekeerd kan natuurlijk ook. Ik liep afgelopen zaterdag met een vriend langs een van de filialen van Studio Bazar en zijn blik viel op de fantastisch afgeprijsde messenset van Global. Zonder blikken of blozen werd dat gekocht. Niet even proberen, hè? "Ligt Global mij wel goed in de hand, of welke messen zitten nu precies in deze set?". Ik hoop dat vriend op dit moment geen last heeft van cognitieve dissonantie. Pannen, goede pannen. Dat lees ik ook vaak. Ik beaam dat alhoewel ik thuis een allegaartje pannen heb. Moeders' beige soeppan met afgrijselijke bloemenprint, braadpan van oma, hier een pan en daar een pan aangeschaft. Niks geen mooi, kek vormgegeven geheel op het fornuis. Dat kan mij niets schelen. Ik weet alleen dat ik nooít meer pannen bij Ikea koop. Een tijd terug ben ik in het Zweedse woonparadijs toch letterlijk en figuurlijk in een aanbiedinkje gestonken. Wat riekten die zeg! Een chemische reactie van panbodem met het vuur verpestte de atmosfeer in de keuken. Hup, weg ermee. KitchenAid en Magimix, ja ik weet het. Jarenlang dreutelen om zo'n apparaat heen met als resultaat dat zo'n ding nog steeds niet mijn keuken pimpt. Tant pis! Ik red me wel met staafmixer, passe-vite en wat dies meer zij. En dan is het juist kikken op een suf keukengereedschapje voor een habbekrats dat alle equivalenten ver achter zich laat. Ten eerste was ik op zoek naar een schattig nootmuskaatmolentje en betrad ik het koninkrijk Duikelman. Zo'n molen hadden ze wel maar het personeel vond het eigenlijk een belachelijk apparaatje gezien mijn bedoelingen. "Koop toch zo'n veel goedkopere rasp, ook goed voor citroen, Parmezaaan en wat dies meer zij." Formaat forse beitel en vlijmscherp gekarteld. Plus je kunt met zo'n beitelachtige vorm veel beter richten dan een platte all-in rasp. Kaas brokkelt niet meer af maar wordt in razendtempo gelijkmatig afgeschuurd. I lov' it. Ligt super in de hand. Verder: ik ben van de dunschiller. Probleem is dat apparaatjes van Hema en consorten roesten en daarbij, nog veel irritanter, dat de messenbladen om het mechaniekje draaien. Krijg je van die haperende bewegingen over de aardappel. Ook dezelfde dag bij dezelfde firma aangeschaft (omdat ik me door het advies van personeel toch wat euri had uitgespaard). Dat is ook mijn advies: loop langs de vele bakken klein gereedschap van een echt goede keukenwinkel en bedenk waar je thuis eigenlijk ontevreden over bent. Vervang die spullen ter plekke voor een iets duurder maar duizendmaal beter equivalent. De dunschiller van Duikelman racet over aardappels heen, kan zelfs een pompoen aan en roest niet in vaatwasser. Dat maakt het dagelijkse koken een stuk aangenamer. Amen.
Ik moest dit standaardboek over de Spaanse keuken van Simone en Inés Ortega natuurlijk hebben. Het is al sinds de 1e druk, ruim dertig jaar geleden, het favoriete kookboek van de Spanjaarden. Althans, er zijn inmiddels miljoenen exemplaren over de toonbank gevlogen dus ik mag aannemen dat men dit kloeke werkje vaak ter hand neemt. Deze editie is gemoderniseerd zonder dat de herziene receptuur het traditionele karakter van de Spaanse keuken aantast, zo lees ik in de inleiding. Al direct bij het doorbladeren op de bank stoorde ik me aan een tikfoutje. Goed: dat is natuurlijk lullig als het oog daar meteen op valt. Ook begreep ik de beschrijving van een recept niet. Jammer dat ik niet heb opgeschreven op welke pagina dat recept stond. Dan kon ik de beschrijving hier citeren en dan maar hopen dat ik van de meelezer alhier een reactie krijg dat het aan mij ligt of zo. Enfin, ik ben weer verder gegaan met het doorbladeren en na een kwartiertje weer drie tikfoutjes er uit gehaald. Mmm, even het colofon achterin bekeken. Ik werd nog een tikje droeviger, want daar trof ik een kolom aan hoe ik dit boek dien te gebruiken. Lijkt me handiger om zoiets voorin te zetten. Ook in dat kleine stukje tekst weer tikblunders: 
Dit is het laatste wat ik te melden heb over pompoen. Er lag nog zo'n kleintje in de fruitschaal en die heb ik met toevoeging van twee laurierblaadjes, zout en peper gekookt in een klein beetje water. Afgegiet, met een vork fijngeprakt, bijgekruid met nootmuskaat en wat snippers salie. En omdat ik het iets te dun vond en bang was dat de toekomstige ravioli in de pan zou gaan lekken, heb ik er wat geraspte pecorino door heen gedaan. Ondertussen heb ik voor 1 persoon pasta gemaakt en uitgedraaid tot twee fraaie lappen. Ik koos voor een wat groter formaatje ravioli, want dat leek me handiger. Totaal gefocust op "novembermaand - pompoenmaand" vergat ik, nadat de vellen pasta met daarin om de zoveel centimeter wat pompoenvulling en stevig aangedrukt met behulp van wat losgeklopt ei, de ravioli fraai af te werken met een vork zodat je van die leuke ribbelranden krijgt. Schoonheidsfoutje! Pan met water aan de kook brengen, ondertussen in een klein pannetje boter laten smelten met daaraan toegevoegd drie fijngesnipperde salieblaadjes en op de kleinste pit warm gehouden. Ravioli in de pan met kokend water leggen gedurende drie à vier minuten, voorzichtig afgieten en op bord leggen. De boter met salie er overheen doen en afmaken met geraspte pecorino. En ja, het was lekker maar ik ben klaar met de pompoen. Vergat ik ook nog bijna een foto te nemen en nog even snel-snel-snel de camera erbij gepakt voordat mijn bord leeg was en het resultaat mag wat dat betreft bedroevend vaag heten.
Het is hier wat stil en dat komt door een belachelijk ingedeelde agenda waardoor ik geen enkele avond thuis heb gegeten en voornamelijk slome broodjes gezond heb gezien. Weinig verheffend dus. En eigenlijk niet het vermelden waard. Gelukkig stond er nog een flesje pompoenpitolie en in het kader van "novembermaand, pompoenmaand" op de foto gezet. Ik gebruik het niet heel erg vaak in de dressing omdat de smaak toch wel dominant is doordat de pompoenpitten geroosterd zijn en dat geeft een typische smaak mee (meestal meng ik de pompoenpitolie met een neutrale olie). Het lekkerst vind ik de pompoenpitolie met geroosterde groenten als courgette of paprika. In ieder geval is deze olie een leuke aanvulling op het assortiment. Ik vind het alleen jammer dat ik nog geen kleinere flesjes gevonden heb. De fles op de foto bevat 0,25 liter en staat net iets te lang in de kast, helaas. Pompoenpitolie kun je bij de speciaalzaak kopen of bij de verantwoorde supermarkt.
Gelukkig was er ook nog wat anders te eten dan het mislukt experiment. En grieperig of niet, dit kan ik altijd wel eten. Alleen al de geur in huis doet me trek krijgen. Vroeger gebruikte ik magere runderlappen en die waren gewoon goed. Nu niet meer, het lijkt wel alsof koeien tegenwoordig Sonja Bakker-voer krijgen. Er zit geen vet meer aan en dat komt het eindresultaat niet ten goede.
Gisterenavond, tussen de bedrijven door, me aan een experiment gewaagd. Ik schreef al dat ik bar weinig met pompoen doe en dus is het volgende wel heel gewaagd voor mijn doen. Panna cotta met pompoen. Een toet, of chique gezegd een dessert. Panna cotta maak ik toch wel met enige regelmaat omdat het zo makkelijk is. En waarom niet eens in plaats van zomerfruit ter garnering een zoetige groente als pompoen gebruiken, maar dan vermengd door de room zelf? De pompoen ging eerst in stukken in de oven tot het vruchtvlees zacht was. Pureren en kruiden met munt. Ondertussen ging de slagroom met witte basterdsuiker en nog een schepje vanillesuiker in de pan. De gelatineblaadjes geweekt en in de inmiddels gekookte room, op laag vuur, opgelost (eerst uitknijpen die geweekte gelatineblaadjes). Vervolgens klopte ik de pompoenpuree er doorheen. In vormpjes gegoten en hup, de koelkast in. Op de foto zie je het al: de pompoen heeft zich niet bepaald lekker met de room gemengd. Kleine korreltjes tussen de zachte en opgesteven room en dat geeft geen lekker "mondgevoel". Maar bovenal is dit gigantisch machtig en na een paar lepeltjes vond ik het wel weer genoeg. Mwah dus. Het feit dat ik enigszins grieperig ben, doet trouwens zo'n experiment ook geen goed. De munt vond ik overigens wel een erg goede smaaktoevoeging maar ik had net iets te veel genomen. Ga ik dit nog een keer doen? En dan de boel echt verfijnen? Ik denk dat ik volgende keer toch maar iets anders ga doen met pompoen.
Wat leuk! Ik kreeg een uitnodiging van Edith -klik op bericht en doe mee- om deze maand vooral te schrijven over pompoen. Nu moet ik natuurlijk weer diep nadenken wanneer de pompoenrage ook mij bereikte. En wat ik tot nu toe allemaal met pompoen heb gedaan. Op de laatste vraag weet ik het antwoord wel: bitter weinig, maar wie weet laat ik me in november enorm inspireren en verschijnen hier de komende weken allerlei experimenten met pompoen. Laat ik gewoon beginnen met misschien wel het meest voorkomende recept met pompoen, namelijk soep. Ik ben niet zo soeperig maar toen ik er achter kwam dat je van een grote pan heel veel knorrende magen kunt stillen en ook dat pompoensoep een hartverwarmende soep is, maak ik dit toch wel een keer of twee per jaar. Ik heb een basisrecept en doe eigenlijk maar wat. In ieder geval heb je plusminus 2 kilo aan pompoenvruchtvlees nodig, 1 aardappel, 1 fijngesnipperde ui, 1 teentje knoflook, 1 laurierblad, paar takjes tijm, 1 liter hete runder- of groentenbouillon (ik gebruik niet alles daarvan maar het is handig indien de soep te dik wordt, er extra bouillon klaar staat om te verdunnen). Doe 2 eetlepels olijfolie in een grote pan en fruit hierin de ui en de teen uitgeperste knoflook. Voeg de in stukken gesneden pompoen toe, het laurierblaadje en de takjes tijm. Roer even door en zet de stukken pompoenvlees onder met de hete runderbouillon. Voeg een in stukken gesneden aardappel, zout en peper toe. Laat dit een half uur zachtjes koken of net zolang tot het pompoenvlees en de aardappel zacht zijn geworden. Haal het laurierblaadje en de tijm, of wat daar van over is gebleven, uit de pan en zet de staafmixer er op. Voeg eventueel bouillon toe als de soep te dik is en kruid ook eventueel bij en laat dit nog even doorkoken op laag vuur. Dit is grofweg mijn basis. De soep serveer ik meestal met veel gesnipperde basilicum en een heel klein beetje crème fraîche. Ik weet het: mijn bijdrage aan "Novembermaand pompoenmaand" is wat saai. Een contact op internet die vaak dit recept van mij heeft gemaakt tipte me laatst dat zij, ze woont in Griekenland, het lepeltje cf vervangt, voordat ze de soep pureert, door een half bolletje anthotiri. Dit is een zachte en niet al te pikante Griekse geitenkaas. Haar suggestie ga ik zeker proberen met een in Nederland beschikbare variant. De soep op de foto komt uit het boek Vegeterranean, uitgegeven door Karakter Uitgevers B.V. Zo mooi dien ik de soep zelf niet op! De pompoensessie wordt vervolgd ... .
Het is bizar dat zowel Nederlanders, Britten als Duitsers in eigen land de "internationale keuken" zich laten welgevallen maar eenmaal op Mallorca gaat er kennelijk niets boven home sweet home. Het is moeilijker om op dat eiland -althans aan de kust dan- een redelijk authentiek restaurant te vinden dan op zoek te gaan naar roast beef met Yorkshire pudding. 
Zo, eindelijk een weekje weg. Althans, zondag verkast Aan tafel met Tanja een weekje naar Mallorca. Met vriendin en kroost van 2+. De tweeplusser eet verbazingwekkend goed en ik geloof alles wat wij ook graag eten. Wat dat betreft kan het weekje weg dus al niet meer stuk. Wel wordt angstvallig de weersverwachting aldaar bijgehouden. In ieder geval boven de 20 klein nulletje C. En hier en daar een spat regen. Voor de thuisblijvers een toepasselijk borrelhapreceptje, gehaktballetjes van Spaanse bodem.
Dit recept komt uit het boekje Tapas - Voortreffelijke (voor)gerechtjes uit de Spaanse keuken en geschreven door Penelope Casas. Wat mij betreft nog steeds -het stamt uit 1985 en is in Nederland in 1995 uitgegeven bij de papierfirma met de haast onmogelijk uit te spreken naam BZZTôH- een van de betere tapasboekjes. ISBN: 9789055011568.
Ik had gisteren een zakelijke afspraak. Omdat de meneer van de afspraak tevens was uitgenodigd in Restaurant Vrij aan de Vrijheidslaan om daar bubbels uit Budapest te proeven, leek het ons wel aardig dan maar daar af te spreken. Eerst even zakelijk de puntjes op de i zetten en vervolgens ons laten verrassen door die bubbels. Geheel niet onaardig zulke afspraken. Ik had anders nooit geweten dat Hongarije bubbels produceert. Tja, waarom eigenlijk ook niet? Al heel lang zelfs, zo lees ik op een kaartje: "In 1882 startte József Törley de eerste champagnekelders in Hongarije. Zijn vakmanschap, opgedaan in de kelders van Dom Perignon in Reims en de Hongaarse kalksteen grotten met een constante hoge temperatuur, zorgden voor een uitstekend resultaat". Na de IJzeren Gordijn-periode weer in ere hersteld. Heel aardig dus. Flesje 3 en 4 op de foto bevielen ons het best. Nummer 3, de Törley Tokaji is een lekkere dessertbubbel en nummer 4 is een aardige sec waar we nog wat van door hebben gedronken onder begeleiding van canapeetjes zalm en grijze garnalen en p.p. twee oesters. Bubbels van Budapest kun je bestellen via internet. Het is weer eens wat anders dan prosecco of cava.
Dat een programma als Wie is de chef? nog nut heeft blijkt. Een zekere vriend is door dit programma aan het koken geslagen. Dat deed-ie vroeger af en toe ook wel, maar het resultaat was soms wat twijfelachtig. Ik herinner me onder andere een verschrompelde rollade. Maar nee, dat is allemaal veranderd door Wie is de chef?, doordeweeks dagelijks op RTL4 te zien. Ik kijk er zelf ook graag naar als ik thuis ben. Dat sommige mensen zich voor dat programma durven op te geven begrijp ik niet. Of parlementair gezegd: dat is moedig. Van de week presteerde een slagersvrouw het maar even om haricots verts uit blik te serveren. Dat was overigens geen tactiek! Als die zekere vriend van mij zo door gaat mag hij wat mij betreft zo dat programma in. Afgelopen zondag was het lamschouder uit de slowcooker. Chique gezegd estouffade d'agneau à la provençale geserveerd met Hollandse sperziebonen met wat peterselie en knoflook. Hulde! Echtgenote L. zorgde overigens voor een prachtig chocotaartje met homemade ijs. Ik kom vaker aan tafel bij J & L.
Aangemoedigd door de vraag "wat gaan we doen met kweeperen", het druilerige weer en uiteraard het aanbod bij de groentenboer stond ik gisteren weer langdurig te roeren in de pan om kweeperengelei te maken. Het lijkt een herfsttraditie te worden en geef dan vaak een portie aan Petra mee. En die zie ik vandaag toevallig met nog vijf andere personen en dus liggen hier ook voor de anderen plakken kweepeergelei klaar. Ik eet dat graag in combinatie met manchego maar een andere, oude en pikante kaas zou ook best kunnen. Het recept is simpel en een kind kan de was doen. Koop enkele kweeperen, was ze en snijd de peren in stukken (schil en pitten laten zitten). Doe ze met water in de pan, de peren moeten net onder staan, en laat een uur tot anderhalf uur koken. Als het goed is, is het vocht bijna verdwenen en rood van kleur. Draai de stukken peer door een passe-vite en weeg het gewicht af. 
Maak de pan schoon en stort de kweeperenmousse en een gelijk gewicht aan suiker (ik gebruik rietsuiker) er in. Zet het vuur hoog en al roerend wachten tot de massa gaat ploffen en borrelen. Vuur laag zetten en maar blijven roeren, roeren, roeren, roeren tot je er een rolberoerte van krijgt maar uiteindelijk wordt de massa steeds dikker en dikker en dan is het klaar.
Stort dit in een schaal met daarin een groot vel bakpapier gelegd en laat het op een warme plek in het huis een dag staan. Als het goed is moet je een mooie dikke plak kweeperengelei hebben waaruit je makkelijk stukken kunt snijden.
Gisteren een bezoek gebracht aan de Smaakparade in Almere. De weergoden zaten mee en het was bovendien lekker rustig. De meeste mensen zaten nog op hun werk en zullen waarschijnlijk vandaag of morgen Almere bezoeken. Ik kreeg dus voldoende de gelegenheid om te kletsen met de deelnemers over hun paté's, worsten, truffelkazen, oerbrood (iedereen liep met tassen oerbrood rond), olietjes, mosterd, enzovoorts, enzovoorts. Het enige waar ik echt voor ben gevallen was de aangeboden coppa van het Livarvarken (uit Limburg). Man, wat een zaligheid! Een vacuümverpakt stuk van 700 gram gekocht en de gelegenheid om hier van te smullen dient zich nog wel voor 21-11-08 aan. Want dan moet-ie op zijn. Verder veel demonstraties en workshops. De workshop van Simone Kroon (maker van het boek Raapsteeltje dat tevens genomineerd is voor Kookboek van het jaar) heb ik bijgewoond. "Wat te doen met kweeperen"? Vroeger, zo vertelde ze, gebruikten boeren kweeperen onder andere als luchtverfrisser in huis. Gisteren een iets moderner gebruik namelijk het maken van kweepeersnoepjes, deels voorbereid omdat je hiervoor enkele uren in de pan moet roeren. Verder deelde Simone gebak uit: spinaziecake met bietenglazuur. Zoet en heel erg lekker. En dat vond iedereen die een stuk nam. Dus als ze daar nog even het recept van geeft dan weet ik wel wat ik voortaan moet maken wil ik onsterfelijk worden als suikertante! Tot en met zondag dus genieten van workshops, demonstraties en ambachtelijk bereid voedsel. Voor meer informatie: Smaakparade.
Vanochtend tijdens mijn bezoek aan de Kookzaak in Breda viel mijn oog op een heel sympathieke actie. Elk product dat de Bijenkorf de komende drie dwaze dagen in de aanbieding heeft en ook verkrijgbaar is bij de Kookzaak staat daar in de reclame voor dezelfde prijs. De folders van de Bij heb ik al lang bij het oud papier gezet want ik waag me er niet (meer) aan om tijdens die drie malle dagen te klauteren over publiek en graaibakken om mijn doel te bereiken. En wie geen folders meer heeft om in te kijken komt ook niet in de verleiding om toch te gaan.
Interessante kwestie ... . In Het Parool van afgelopen zaterdag recenseerde Johannes van Dam een Thais kookboek. En nu citeer ik: wat de vertaling betreft struikel ik weer eens over het voortdurende gebruik van de term jasmijnrijst. Die kennen we in Nederland alleen onder de naam pandanrijst. Heus, dat is hetzelfde. Vreemd: ik dacht dat jasmijnrijst z'n naam, faam, smaak, geur te danken heeft aan het parfum van Khao Dawk Mali (witte jasmijnbloem) en pandanrijst z'n geur en smaak meekrijgt van pandanbladeren. Ben ik nou botanisch de weg kwijt?
Moest ik verleden week nog elf monden voeren, waaronder vier kinderen, vandaag (het kan ook morgenochtend) luidt de "opdracht" om iets eetbaars in elkaar te knutselen voor ons bescheiden straatfeestje. Geen lasagne dus, want van de elf eters verleden week zijn er zeker weer acht bij en dan denken ze vast en zeker dat ik niets anders kan dan dát maken. Plaatpizza, tabouleh met merquez, een obligate hartige taart? Pasta-, bonen-, linzensalade of echte patatten maken voor de kinderen? Wat zouden de andere buren koken, bakken, frotten, in elkaar flansen? Nog een paar uur de tijd om een definitieve keuze te maken. Een ding is zeker: we hebben een gezellig straatje met fijne mensen. Op de foto de jongste van het spul, buurmeisje la petite J.
Hoe langer ik dit boek bekijk en doorblader, hoe enthousiaster ik word. In mijn hand heb ik de commerciële versie van het afstudeerproject van Simone Kroon aan de Design Academy Eindhoven, met medewerking van Sándor Schiferli. Over (h)eerlijk eten in Nederland dus. Soesterknollen, Messeklever, Dalfser stekappels en Texelse zwarte bijen-heidehoning. Drentse heideschapen, Fryske droege woarst en Giele wâldbeantsjes. Giele wat? 
Ben niet zo'n bierdrinker maar in de zomer drinkt het soms lekker weg en zeker bier uit Brouwerij 't IJ te Amsterdam. Plzeň dus, lekkere pils met een frisse "bite". Of zoals vermeld: "bloemig blond". Overige kwalificaties: biologisch, 5 %, vrij stevig gehopt, gebrouwen uit 100 % gerstemout. Maakt niet uit, smaakt gewoon lekker. En leuker is: diverse bieren van Brouwerij 't IJ zijn in sommige Amsterdamse winkels te koop. In ieder geval in de ekowinkel aan de Weteringschans en ook al gespot in de avondwinkel in de Rijnstraat. Wie meer verkoopkanalen kent, mail het door.
Na een week vreselijk slecht gegeten te hebben -broodjes kroket, kleffe broodjes hamburger, gehaktballen uit de warmhoudbak, vage "gezonde" salades en nog veel meer viezigheid vier dagen lang op inkoopbeurzen- werd het gisteren écht tijd om in hemelsnaam iets normaals en vooral ook thuis te eten. Goed, het werd onder andere een linzensalade. Volgens mij komt dit recept uit een van de NRC-kookboeken.
