Restaurant Pompidou

Pompidou, gelegen in Oud Zuid te Amsterdam, pretendeert de Franse bistrokeuken te vertegenwoordigen. Weliswaar gepimpt naar een semi-chique niveau want anders tel je op de Koninginneweg en omgeving niet echt meer mee. Het pand heeft drie niveaus en dat maakt een goede indeling lastig. Bij binnenkomst zit je direct in de wijnbar met hoge tafels en robuuste reuzenstoelen; trapje op leidt naar het restaurantgedeelte met zowaar enkele ronde tafels voor drie, waar wij ook met z’n tweetjes plaats aan mochten nemen. De keuken is in het souterrain geplaatst.

De kaart toont inderdaad bistrogerechten als wijngaardslakken, steak tartare en entrecote. Pompidou zou ook een ruime keuze bieden aan open wijnen. We kozen daarom ook voor het laatste omdat de voorgerechten uiteen liepen. Tafelgenote, overigens de voor jullie welbekende volkstuinierster, koos namelijk voor carpaccio van octopus met brandade en ik voor de zwezerik (met bladerdeeg) en paddenstoeltjes. Wel: ik informeerde nog naar dat gedoe met bladerdeeg en of de zwezerik wel krokant was. Het bladerdeeg was inderdaad slechts een decoratief dakje maar het stukje bladerdeeg waarop de zwezerik lag was sompig. Bah. Zwezerik was goed, mocht inderdaad wat krokanter, en met de paddenstoeltjes een behoorlijk machtig geheel. Tafelgenote vond de brandade maar zozo. Haar wijn vond ze te zoet, die van mij was wat oppervlakkig.

Unaniem kozen we daarna voor de kalfswang op een bedje van mousseline, groenten als blokjes knolselderij, worteltjes, doperwtjes en geserveerd met twee langoustines in een jus van de schalen en de kalfswang. Alle toebereidingen waren erg lekker maar ik vond de kalfswang die gekonfijt was net iets te hard van smaak en met name te vet. De Oostenrijkse rode Zweigelt ging goed hierbij.

Toe namen we nog een kaasplank en kregen daarbij een Don Pedro Ximénez. Dat dat een Don PX uit 1982 is, is tekenend voor de veel te hoge rekening die we gepresenteerd kregen. En zo waren alle wijnen eigenlijk veel te duur en sloeg de balans om naar een overgeprijsde formule die mijns inziens niets meer met een bistrokeuken te maken heeft. Het huisaperitief bedroeg namelijk € 9,75. De Zweigelt werd voor € 7,50 aangeslagen en zo liep de teller onaangenaam door. Daar hebben we dus wat van gezegd.

De bistrokeuken wordt allengs populairder maar dan prefereer ik, als ik toch geld wil uitgeven, Brasserie van Baerle. Weliswaar geen bistrokeuken maar een goede brasserie die wel bekend is om de democratisch geprijsde en originele wijninkoop. En eerlijk gezegd zit ik liever tussen het Brasserie van Baerle-publiek (vooral geslaagde babyboomers) dan tussen toekomstige vastgoedcowboys met nu al te veel geld op zak. Niet bepaald een sterk argument, maar toch ... .