Succès Gourmand in de Lidl

Verleden week grasduinde ik nog door menig supermarkt in Parijs. Middenin het 10e arrondissement heb ik helaas geen Auchan of Carrefour kunnen ontdekken en om nou blikken confit de canard en dergelijke mee te slepen in de metro, ging me wat ver (ook voor dit doeleinde de auto uit de garage te halen en de Périphérique af te scheuren). Dus af en toe de plaatselijke en wat kleinere supermarkten in de buurt bezocht om toch met een respectabel aantal blikken, potjes, flesjes en pakken thuis te komen.

Zelfs een bezoekje om de hoek aan de Lidl op de Boulevard de la Vilette was een leuker feestje dan het reguliere aanbod in de Albert Heijn. (Oké, dit is overdreven.) Een re-de-lijk assortiment rauwmelkse kazen, smaakvolle groenten en dit blikje foie gras de canard. Voor de rest was die winkel net zo’n puin als hier, overigens. Alvorens de tas vol met dit spul, 200 gram en beslist onder vijf euro, te pakken is natuurlijk eerst voorgeproefd en goedgekeurd.

In de vriendenkring wordt overigens regelmatig gemopperd over het grote waarom. Waarom hebben Nederlandse supermarkten geen gekonfijte eendenbouten in blik of goede linzen te koop. Er is geen een dressing die op kan boksen tegen die van Amora of Lesieur. Na jarenlang gefoeter heb ik eigenlijk maar een antwoord: de vraag is te klein. Of heeft iemand een beter antwoord?

Lahmacun

Wie zoals ik ook nog iets doet in de gemeentepolitiek, in mijn geval in het stadsdeel Zuideramstel van Amsterdam, komt nog eens ergens. Gemiddeld krijg ik toch wel een uitnodiging per week voor het een of ander en als het buiten de kantoortijden valt ga ik daar meestal wel op in. Hetzij een bezoek aan de prachtig gerenoveerde sjoel in de Lekstraat, hetzij een zondagmiddag doorbrengen op de 'Zondagmiddagsalon' in een buurtcentrum: zeer goed bezocht én ook georganiseerd door krasse hoogbejaarden die liever een potje rummikub spelen dan wekelijks verplicht verdorren in de fauteuil van een goedbedoelend familielid. Dikke pret. Of dan een zogenaamde 'rolstoelschouw' in de buurt georganiseerd door de gehandicaptenraad. Wat een ellende. Verzakte stoeptegels, onoverbrugbare winkeldrempels, te brede uitstallingen op de stoep. Enfin, dit soort uitstapjes zijn uitermate leerzaam. Van de week plinkte de inbox met een uitnodiging van de Turkse werkgroep Aktief om het Offerfeest bij te wonen op de vrijdagavond. Welja, waarom niet? Een warm onthaal, veel Turkse house voor de jongeren en lekker eten viel ons ten deel. Ingelegd zuur zoals witte kool en rode kool met worteltjes, olijven, allerhande salades. Maar vooral die verrukkelijke lahmacun ofwel Turkse pizza's. Bij het surfen over www kom ik zeer uiteenlopende recepten tegen: dikbelegde pizza's zonder pepertjes, gigantisch uiteenlopende verhoudingen voor het deeg, etc. Bij mijn Turkse kruidenier krijg ik de opgerolde lahmacun dun bestreken met een mengsel van zeer weinig of zelfs geen gehakt, een goed gekruide tomatensaus (knoflook, pepertjes, uien en wat groen als ik het zo proef) en soms gevuld met nog wat knapperige ijsbergsla en desgewenst met wat knoflooksaus. De vraag is natuurlijk of ik dit zelf wil maken zolang ik de lahmacun werkelijk voor een habbekrats kan kopen. Toch ben ik benieuwd naar een echt goed recept. Heb het nog niet op internet gevonden: te veel gehakt en de receptuur voor de saus klopt over het algemeen volgens mij ook niet. Dus: roept u maar! Copyright afgebeelde foto: turksebakker.nl

Ontploffingsgevaar!

Ingrediënten AH Aardappel Kroketjes: aardappel, paneermeel [tarwebloem, water, gist, zout, kleurstof (annatto)], plantaardige olie, tarwebloem, zout, eipoeder, stabilisator (E464), emulgator (E471), specerijen.

Te veel, eh ..., gist?

Especial Cocina Mallorquina?

Het is bizar dat zowel Nederlanders, Britten als Duitsers in eigen land de "internationale keuken" zich laten welgevallen maar eenmaal op Mallorca gaat er kennelijk niets boven home sweet home. Het is moeilijker om op dat eiland -althans aan de kust dan- een redelijk authentiek restaurant te vinden dan op zoek te gaan naar roast beef met Yorkshire pudding.

Halverwege onze vakantieweek kwam een of ander Mexicaans steakhouse nog het dichtst in de buurt van dat "authentieke" want, zo fantaseerde ik er op los, Spanje en Mexico dat is zoiets als Nederland en Indonesië. Het stuk rundvlees uit deze keuken was in ieder geval goed gebakken. Als ik er goed over nadenk vind ik het ongelooflijk dat de kniebuiging voor toeristen zo immens diep is. Mag het gewoon ietsje minder? Ik begrijp namelijk best dat sommige eetgelegenheden Britse "ontbijtjes" serveren. Ik begrijp ook best dat men zoveel mogelijk en op een redelijk makkelijke manier geld moet verdienen aan toeristen. Maar ik begrijp dus niet, en dit is maar een klein en lullig detail, als ik een schaal mosselen in een overheerlijke tomatensaus opgediend krijg, ik de saus alleen kan opeten met de daarbij uitgeserveerde patatten. Geef dan brood erbij want slappe patatten in de tomatensaus dopen, dat doe ik dus niet.

Garnituur uit blik, ook dat. Vermijd je in eigen land Van der Valk en consorten, krijg je het wel op Mallorca op je bord. Tapasrestaurants voeren immer een grote sectie pizza's en de mogelijkheden tot het eten van diverse soorten vis en dito bereidingen steken schril af tegen het enorme aanbod van vlees, heel veel vlees. Ik dacht toch dat we op een eiland zaten. Op de laatste avond troffen we een restaurant met wat gerechten onder de noemer Especial Cocina Mallorquina. Maar ook daar vond ik maiskorrels uit blik tussen de reepjes paprika op mijn bord. Misschien ben ik naïef maar wat zou er gebeuren als de helft van de restaurants een betere kaart gaat voeren? Blijven de toeristen dan weg? En nu hoor ik de lezers van dit stukje al denken: het toeristenvolk op Mallorca is van het slag dat in eigen land leeft van fish & chips, Bratwursten of patatjes oorlog. Zeg maar de mensen op de Martin Parr-foto's.

Volgens Johannes van D.: jasmijnrijst = pandanrijst

Interessante kwestie ... . In Het Parool van afgelopen zaterdag recenseerde Johannes van Dam een Thais kookboek. En nu citeer ik: wat de vertaling betreft struikel ik weer eens over het voortdurende gebruik van de term jasmijnrijst. Die kennen we in Nederland alleen onder de naam pandanrijst. Heus, dat is hetzelfde. Vreemd: ik dacht dat jasmijnrijst z'n naam, faam, smaak, geur te danken heeft aan het parfum van Khao Dawk Mali (witte jasmijnbloem) en pandanrijst z'n geur en smaak meekrijgt van pandanbladeren. Ben ik nou botanisch de weg kwijt?

Smullen van grotemensenlasagne

Moest ik verleden week nog elf monden voeren, waaronder vier kinderen, vandaag (het kan ook morgenochtend) luidt de "opdracht" om iets eetbaars in elkaar te knutselen voor ons bescheiden straatfeestje. Geen lasagne dus, want van de elf eters verleden week zijn er zeker weer acht bij en dan denken ze vast en zeker dat ik niets anders kan dan dát maken. Plaatpizza, tabouleh met merquez, een obligate hartige taart? Pasta-, bonen-, linzensalade of echte patatten maken voor de kinderen? Wat zouden de andere buren koken, bakken, frotten, in elkaar flansen? Nog een paar uur de tijd om een definitieve keuze te maken. Een ding is zeker: we hebben een gezellig straatje met fijne mensen. Op de foto de jongste van het spul, buurmeisje la petite J.