Beschreef ik eergisteren nog de methode om eieren te pocheren voor dummies; dit eenvoudig receptje kan ook de grootste keukenkluns maken en mits geserveerd bij vis die de juiste cuisson heeft, kun je hiermee je tafelgenoten imponeren. Momenteel zijn de voorbereidingen in de keuken in volle gang teneinde morgen iets fraais uit te serveren. Deze saffraanroom is dus een van mijn favorieten bij vis. Morgen serveer ik deze fluweelzachte saus bij de jakobsschelpen. Lekker! 
Stap 1: leg een flink stuk huishoudfolie in een kommetje of kopje en breek hierin voorzichtig het ei.
Stap 2: vouw de folie goed dicht en leg het pakketje in de pan met kokend water gedurende een kleine drie minuten. Zorg er wel voor dat de plek waarop het folie dichtgevouwen is boven het water uitsteekt.
Stap 3: leg het pakketje op een bord, vouw het open en schuif het gepocheerde ei van de folie af.
Toen IJburg enkele jaren geleden nog een opgespoten zandvlakte was, zag je menigeen scharrelen om daar de spontaan opgekomen rucola te plukken. Dat het een woekerplantje is heb ik ondervonden op het balkon: na het zaaien had ik binnen zes weken verse jonge blaadjes op het bord. Het groeit als kool en voor je het weet doorgeschoten met schattige bloemetjes er aan. Toen ik eergisteren in de Lidl rucola in de pot zag kon ik het natuurlijk niet laten om dit te laten staan. Het is alleen al een experiment waard om te kijken hoe lang de rucola uit de pot meegaat, mits natuurlijk regelmatig bewaterd. Nog altijd leuker dan of die taaie stengels uit een zakje van Albert Heijn of de megabakken van de Turkse kruidenier.
Wie zoals ik ook nog iets doet in de gemeentepolitiek, in mijn geval in het stadsdeel Zuideramstel van Amsterdam, komt nog eens ergens. Gemiddeld krijg ik toch wel een uitnodiging per week voor het een of ander en als het buiten de kantoortijden valt ga ik daar meestal wel op in. Hetzij een bezoek aan de prachtig gerenoveerde sjoel in de Lekstraat, hetzij een zondagmiddag doorbrengen op de 'Zondagmiddagsalon' in een buurtcentrum: zeer goed bezocht én ook georganiseerd door krasse hoogbejaarden die liever een potje rummikub spelen dan wekelijks verplicht verdorren in de fauteuil van een goedbedoelend familielid. Dikke pret. Of dan een zogenaamde 'rolstoelschouw' in de buurt georganiseerd door de gehandicaptenraad. Wat een ellende. Verzakte stoeptegels, onoverbrugbare winkeldrempels, te brede uitstallingen op de stoep. Enfin, dit soort uitstapjes zijn uitermate leerzaam. Van de week plinkte de inbox met een uitnodiging van de Turkse werkgroep Aktief om het Offerfeest bij te wonen op de vrijdagavond. Welja, waarom niet? Een warm onthaal, veel Turkse house voor de jongeren en lekker eten viel ons ten deel. Ingelegd zuur zoals witte kool en rode kool met worteltjes, olijven, allerhande salades. Maar vooral die verrukkelijke lahmacun ofwel Turkse pizza's. Bij het surfen over www kom ik zeer uiteenlopende recepten tegen: dikbelegde pizza's zonder pepertjes, gigantisch uiteenlopende verhoudingen voor het deeg, etc. Bij mijn Turkse kruidenier krijg ik de opgerolde lahmacun dun bestreken met een mengsel van zeer weinig of zelfs geen gehakt, een goed gekruide tomatensaus (knoflook, pepertjes, uien en wat groen als ik het zo proef) en soms gevuld met nog wat knapperige ijsbergsla en desgewenst met wat knoflooksaus. De vraag is natuurlijk of ik dit zelf wil maken zolang ik de lahmacun werkelijk voor een habbekrats kan kopen. Toch ben ik benieuwd naar een echt goed recept. Heb het nog niet op internet gevonden: te veel gehakt en de receptuur voor de saus klopt over het algemeen volgens mij ook niet. Dus: roept u maar! Copyright afgebeelde foto: turksebakker.nl
Dit gerecht is een beetje uit de losse pols en ik maak dit niet echt vaak. Receptuur heb ik niet en zodoende pakt het de ene keer beter uit dan de andere keer. Bevalt het wat minder, dan verdwijnt deze mogelijkheid voor de doordeweekse keuken weer voorlopig uit beeld. Is het lekker dan komt het zomaar voor dat ik dit in een winter maar liefst tweemaal eet. Het is uit de keuken van vroeger, mijn moeder maakte dit wel eens en ik zal eens bij gelegenheid vragen of ze dit nog maakt en of dit een beetje strookt hoe met de schotel van vroeger. 
Wie nu nog met het gigaprobleem zit om onder de vijf euro - om exact te zijn € 2,95- een cadeautje te moeten kopen voor wie dan ook. Hier de oplossing voor alle culibloggers. Gespot in De Bijenkorf en in drievoud gekocht (voor je weet het maar nooit welke gelegenheid). Stempel je holy toast in een laffe casinosnee, prop 'm in de broodroaster en verras je tafelgenoten met Kerst, Pasen of wanneer dan ook!
Matisse schreef het zojuist: de mes is het favoriete gereedschap in de keuken. In de altijd droef geëquipeerde vakantiehuisjes of tijdens het helpen bij sommige vrienden in de keuken -"Kan ik iets voor je doen?" "Ja, snij jij maar dit of dat even klein."- sta ik te vloeken op botte Blokker- of Xenosmessen die kennelijk al jaren dienst doen. Het te snijden product is duurder dan de mes. Omgekeerd kan natuurlijk ook. Ik liep afgelopen zaterdag met een vriend langs een van de filialen van Studio Bazar en zijn blik viel op de fantastisch afgeprijsde messenset van Global. Zonder blikken of blozen werd dat gekocht. Niet even proberen, hè? "Ligt Global mij wel goed in de hand, of welke messen zitten nu precies in deze set?". Ik hoop dat vriend op dit moment geen last heeft van cognitieve dissonantie. Pannen, goede pannen. Dat lees ik ook vaak. Ik beaam dat alhoewel ik thuis een allegaartje pannen heb. Moeders' beige soeppan met afgrijselijke bloemenprint, braadpan van oma, hier een pan en daar een pan aangeschaft. Niks geen mooi, kek vormgegeven geheel op het fornuis. Dat kan mij niets schelen. Ik weet alleen dat ik nooít meer pannen bij Ikea koop. Een tijd terug ben ik in het Zweedse woonparadijs toch letterlijk en figuurlijk in een aanbiedinkje gestonken. Wat riekten die zeg! Een chemische reactie van panbodem met het vuur verpestte de atmosfeer in de keuken. Hup, weg ermee. KitchenAid en Magimix, ja ik weet het. Jarenlang dreutelen om zo'n apparaat heen met als resultaat dat zo'n ding nog steeds niet mijn keuken pimpt. Tant pis! Ik red me wel met staafmixer, passe-vite en wat dies meer zij. En dan is het juist kikken op een suf keukengereedschapje voor een habbekrats dat alle equivalenten ver achter zich laat. Ten eerste was ik op zoek naar een schattig nootmuskaatmolentje en betrad ik het koninkrijk Duikelman. Zo'n molen hadden ze wel maar het personeel vond het eigenlijk een belachelijk apparaatje gezien mijn bedoelingen. "Koop toch zo'n veel goedkopere rasp, ook goed voor citroen, Parmezaaan en wat dies meer zij." Formaat forse beitel en vlijmscherp gekarteld. Plus je kunt met zo'n beitelachtige vorm veel beter richten dan een platte all-in rasp. Kaas brokkelt niet meer af maar wordt in razendtempo gelijkmatig afgeschuurd. I lov' it. Ligt super in de hand. Verder: ik ben van de dunschiller. Probleem is dat apparaatjes van Hema en consorten roesten en daarbij, nog veel irritanter, dat de messenbladen om het mechaniekje draaien. Krijg je van die haperende bewegingen over de aardappel. Ook dezelfde dag bij dezelfde firma aangeschaft (omdat ik me door het advies van personeel toch wat euri had uitgespaard). Dat is ook mijn advies: loop langs de vele bakken klein gereedschap van een echt goede keukenwinkel en bedenk waar je thuis eigenlijk ontevreden over bent. Vervang die spullen ter plekke voor een iets duurder maar duizendmaal beter equivalent. De dunschiller van Duikelman racet over aardappels heen, kan zelfs een pompoen aan en roest niet in vaatwasser. Dat maakt het dagelijkse koken een stuk aangenamer. Amen.
Ik moest dit standaardboek over de Spaanse keuken van Simone en Inés Ortega natuurlijk hebben. Het is al sinds de 1e druk, ruim dertig jaar geleden, het favoriete kookboek van de Spanjaarden. Althans, er zijn inmiddels miljoenen exemplaren over de toonbank gevlogen dus ik mag aannemen dat men dit kloeke werkje vaak ter hand neemt. Deze editie is gemoderniseerd zonder dat de herziene receptuur het traditionele karakter van de Spaanse keuken aantast, zo lees ik in de inleiding. Al direct bij het doorbladeren op de bank stoorde ik me aan een tikfoutje. Goed: dat is natuurlijk lullig als het oog daar meteen op valt. Ook begreep ik de beschrijving van een recept niet. Jammer dat ik niet heb opgeschreven op welke pagina dat recept stond. Dan kon ik de beschrijving hier citeren en dan maar hopen dat ik van de meelezer alhier een reactie krijg dat het aan mij ligt of zo. Enfin, ik ben weer verder gegaan met het doorbladeren en na een kwartiertje weer drie tikfoutjes er uit gehaald. Mmm, even het colofon achterin bekeken. Ik werd nog een tikje droeviger, want daar trof ik een kolom aan hoe ik dit boek dien te gebruiken. Lijkt me handiger om zoiets voorin te zetten. Ook in dat kleine stukje tekst weer tikblunders: 
