Ik ben diep, diep, diep teleurgesteld in de Nederlandse versie van MasterChef. Daar waar de Britse jury subtiel en met humor een bordje opgemaakt van het een of ander afkeurt, krijgen wij hier sinds kort op de buis je reinste afzeiktelevisie te zien. Voor de zoveelste keer wordt deze afzeikformule op een Nederlandse televisiezender toegepast en dat ben ik hélemaal spuugzat.
Ik heb respect voor de deelnemers, je moet maar durven. Ik niet, mij krijg je met geen stok de studio in. Bang om door de mand te vallen als middelmatig hobbykokje. Met m’n kop op de buis ten overstaan van half Nederland aan een wedstrijd uien snipperen deelnemen en ondertussen m’n halve vinger er af snijden wegens gierende zenuwen. Jammer van blogger Eetschrijven trouwens, die helaas moest afhaken. Ik had meer van hem willen zien.
Na twee afleveringen kijken wist ik eigenlijk genoeg. Een stal vol kandidaten die moeten rennen naar het uiteinde van de ruimte om tien ingrediënten bij elkaar te graaien. Helaas vliegen mijn gedachten dan al snel naar zo’n Rode Kruis-voedseldistributiepunt in een of ander arm en door rampspoed getroffen land. Hoe langer ik er over nadenk, hoe bozer ik word.
En dan ook nog eens afgekraakt worden door drie mannetjes. Ja, drie nare man-ne-tjes, alhoewel Peter Lute qua gedrag ruimschoots positief uitstijgt boven de andere twee: tweesterrenchef Hans van Wolde die ronduit grof in de mond is en cuisinier Alain Caron. Een Frans ADHD-opdondertje dat van de kandidaten ook verwacht dat ze ADHD-gedrag tijdens het koken vertonen, want dat ziet-ie aan als het tonen van passie. Vooral veel passie.
‘Passie, ik wil passie zien,’ kraait hij om de vijf minuten. Gék word ik van dit woord: een dag zonder passie is een dag niet geleefd. Staat een jongeman uit Friesland, werkzaam in het dagelijks leven bij een poelier, schutterig en verlegen zijn bordje op te maken. Wat denk je: het smaakt de jury fantastisch goed. En wat krijgt hij als commentaar: ‘ik wil meer passie van je zien’. Nou, die passie lag een minuut geleden nog op het bord en heeft de jury met veel smaak opgegeten.
Na deze deceptie was ik aangenaam verrast toen ik The MasterChef Cookbook bij de firma Duikelman zag liggen. De 250 beste recepten uit vijf televisieseizoenen (2005-2009) MasterChef. De aller-, állerbeste recepten en dat liegt er dus niet om. Want zonder het ordinaire afzeiken is de Britse jury, Gregg Wallace en John Torode, wel terdege kritisch doch met de onderkoelde Britse humor. Bladerend door het boek, een beetje saai opgemaakt met hier en daar een uitstekende Master tip in een kadertje, besloot ik dat dit een goede aanschaf is. Zo kan ik weer decennialang leuke etentjes geven met dank aan al die Britse hobbykoks die met deze gerechten deel hebben genomen aan de enige echte MasterChef, uit Groot-Brittannië dus.
The MasterChef Cookbook
Uitgever: Dorling Kindersley Limited, London.
ISBN: 978 1 4053 51706.
Prijs: plusminus € 24,95 (import)
6 opmerkingen:
<‘Passie, ik wil passie zien’> ... dat heeft hij dat vast van Sergio Herman geleerd. Die zegt dat ook te pas en te onpas in de Vlaamse versie van Masterchef (De Beste Hobbykok heet het bij ons). Het afzeiken is er in dit tweede seizoen niet meer zo bij. Ik denk dat de zender (commercieel uiteraard) de heren 3*-chefs (Peter Goossens is de andere chef) hebben teruggefloten na alle negatieve kritiek die er tijdens en na de eerste serie werd gespuid. Ze moeten natuurlijk wel hun kijkcijfers blijven halen!
Helemaal mee eens, wat een wanstaltig stelletje is me dat zeg. En het woord passie wil ik ook nooit meer horen, afgrijselijk gewoon. Naar het kookboek ben ik natuurlijk vreselijk benieuwd, maar ik heb mezelf echt een stop opgelegd, ik moest zelfs al boeken gaan wegdoen....
Aha, in Vlaanderen ging het dus in eerste instantie net zo. Hopelijk zien ze hier ook het licht na een seizoen. En Carla: herkenbaar! Alle miskopen of boeken die er echt niet meer toe doen voor mij gaan weg. Eens per jaar de boekenkast langs. Wel met moeite!
Ook 100% mee eens. Puur masochisme om hieraan mee te doen. Wat vind je dan van Topchef? De Masterclasses maken dat wel de moeite waard en Kranenborg & Jaspers zijn streng maar niet zo gek als je ziet hoe een aantal kandidaten staat te prutsen. Zeg ik, die voor geen goud zou durven mee te doen, dus daarvoor wel weer bewondering.
Ik was aan het browsen naar andere bloggende kookmadammen toen ik dit stukje zag! Helemaal mee eens: het niveau van Sergio en Peter is equivalent aan hun 'met een flinke portie dialect doorspekte' kritieken die bijgevolg ondertiteld op het scherm verschijnen.
Ik kwam ook weer even langs... en ben het opnieuw helemaal met je eens!!!
Passie.....ik word er helemaal naar van! en dat kleine opdondertje zou hij zelf wel kunnen koken???
Een reactie posten